Divan edebiyati denilince akillara öncelikle siir, siir denilince de gazel hatira gelir. Gazel, hem kemmiyet hem keyfiyet bakimindan divan siirinin esas temsilcisi ve kalbi konumundadir. Santayananin benzetmesiyle birer kelime kuyumcusu olan sairlerin elinde incele incele serteser ahenk kesilen ve Hasimin ifadesiyle Resullerin sözü gibi namütenahi bir ifade kudreti ve genisligi kazanan eski lisan bütün hünerini gazelde göstermistir. Büyük sairler, edebi sanatlar, teksif ve süblimasyon yoluyla bütün bir bahcenin güllerinden bir damla gülyagi, bütün Atlas okyanusunun ugultusundan bir sedefte kalan sesi cikarmaya muvaffak olmuslar ve Vasfi Mahir Kocatürkün ifadesiyle Shakespearein bir kitapla anlattigini, bir gazele sigdirmayi basarmislardir. Tabiatiyla incelmis olan bu dil ve anlam yogunlugu siirde bir anlam kapaliligina yol acar ve serhi zaruri kilar. Hem dil hem de kültür olarak klasik siirden uzaklasma sürecinin devam ettigi günümüzde bu zaruret gittikce büyümektedir.

Diger taraftan kültürel uzaklasmaya ters bir akinti olarak günümüz gencleri arasinda klasik siire karsi artan bir ilginin bulunmasi sevindiricidir... Üniversitelerimizdeki artisa paralel olarak Türk Dili ve Edebiyati bölümlerinin cogalmasi da klasik siiri anlamaya yönelik serh örneklerine olan ihtiyaci arttiriyor. Iste bu kücük calisma da bu ihtiyaca cevap verme arzusunun bir ifadesidir. Ümidimiz onun hasre dek sönmeyecek gazel mesalesinin anlasilmasi ve sonraki kusaklara ulasmasinda mütevazi bir hizmet ifa edebilmesidir.