Huzur ve esenlige dair umutlar yitirildiginde tüm sucun yüklenecegi bir günah kecisinin aranmasi vakiadir. Roma 410 yilinda Vizigotlarca yagmalandigi zaman tam da bu oldu. Bu sefer putperestler Hiristiyanligi günah kecisi ilan etmislerdi. Onlara göre Romanin icinde bulundugu buhrandan sorumlu olan bu din, Pagan tanrilarina tapilmasini ve kurban sunulmasini yasaklamis, Roma bu yüzden tanrilarin yardimindan mahrum kalmis ve nihayetinde bütünüyle bir felakete sürüklenmisti. Yasaminin önemli bir bölümünü bizzat pagan olarak gecirmis, sonradan Hiristiyanligi kabul etmis olan Augustinus bu eserinde Hiristiyanligin tüm bu olan bitenlerden sorumlu tutulamayacagini savunurken paganlara karsi ciddi bir reddiye gelistirmis ve bu eseriyle yepyeni bir sayfa acmis, Hiristiyanligin Bati düsüncesinde uzun yillar sürecek hakim konumunu tescil etmistir.
Augustinusa göre Hiristiyanlik yalnizca öte dünyaya iliskin bir inanc degildi. O, dünyadaki yasamin bu dine uygun bir sekilde sürdürülmesi ve yönetilmesi gerektigine kaniydi. Bu yüzden pagan gelenekleri üzerine insa edilmis tüm kurumlari sarsmak zorundaydi. Her alanda Scokluga karsi teklik ilkesini savunan bu eser pagan inanclari, mitoloji ve ilahiyat disinda kadim felsefe ekolleri, tarih, sanat, siyaset bilimi ve pagan gelenegin sekillendirdigi dünya tasavvuru konusunda cok önemli bir referans teskil etmistir.
Iste, üzerinde en cok konusulan, uzun yillar bircok cevrede ilham kaynagi olmus, Bati düsünce tarihinin belki de en temel yapitlarindan biri, A. Dogucan Hanegelioglu cevirisiyle Latinceden tam metin olarak ilk defa Türkcede.
