Onlar, Yalnizligi secen degil, yalnizliga itilen insanlardi. Yüreklerinin söyleyecek onca sözü varken, ruhlari ve kelimeleri yorgun olan, beyinleri müebbet yemis düsüncelerinin zindani insanlardi. Oysa benim yüregime ayrik otu misali kök salmis acilar, sevincler küstüm cicegi. Nasil her sey yolundaymis gibi yasayabilirim ki Sokaklar ölüm kokuyor. Belki de evime acilan kapida, pusuda beklemekte ve bunca seyden sonra yasamak, agir geliyor yüregime. Artik sevmeseniz de olur beni. Kalbimi bir deniz kenarinda martilara simit atarken dalgalara birakacagim. Gerek yok, tutmayin ellerimi. Karisip yagmurlara bir cicegin damarlarinda yeniden hayat bulacagim. diyen insanlardi. Kötünün de kötüsüyle sinanmaktan son anda kurtulan Akman, Yaktigi ateste kendisinin de yanabilecegini hesaba katmayan Niran, Yillardir sakli kalmis bir gercegin ortaya cikmasina vesile olan ve camii bahcesinde bulunan bebek, Gelecege dair yaptigi planlari bir telefonla alt üst olan Yaren, Önce annesiyle babasini, ardindan da yasama merhaba bile diyemeyen cocugunu kaybeden, sonrasinda da esi tarafindan ölüme terk edilen Üftade, Ailesinin basina gelenlerden kendisini sorumlu tuttugu icin nefesi kadar yakinindaki insanin kendisine oynadigi oyunu göremeyen ve acilari üzerine cektigine inandigi icin herkesi kendinden uzaklastirmaya calisan Yusuf, Ve tüm yasananlara inat, Güzel günler bizi bekliyor. diyen sevgi dolu Nilay. Onlar, bu kitabin sayfalari arasinda sabirsizlikla sizlerle tanismayi bekliyor. Siz yapacaginiz hamleleri düsünürken... Hayat Sah mat. der ve oyun biter.
