Karanlik, siginagim olmustu o yillarda. Gözyaslarini sakliyordu, korkuyu sakliyordu, beni sakliyordu icinde. Gündüzleri yerden kalkmayan basim, insanlarla göz göze gelmekten cekinen bakislarim günes batar batmaz tatli bir heyecanin icine düsüyor, rahatliyordum. Derslere gece calisiyor, kendime ayirdigim vakitleri hep bu saatlere sakliyordum. Ama en güzeli her gece sessizce karanliga karisip yürüyordum.
Tüm yasamim gündüzün huzursuzlugu ve gecenin kusursuzlugu icinde essiz bir denge halinde sürüp gidiyordu.
