Tam bir Istanbul cocugudur Cem. Üstünde basinda, sesinde solugunda eski Istanbuldan rayihalar tasir...
Hayir, Nedim gibi ucari degildir o, daha cok da Sümbül Sinandan, Yahya Kemalden süzülüp gelen rindane mizaci eklemek gerek. Ondandir yolunu bahar rüzgarlari esen, dergahlara, camilere, kir kahvelerine düsürmesi, ondandir simdilerde cogu unutulmus tertemiz Istanbul kelimeleri ve deyimleriyle konusmasi. Hasili Istanbulun tevekkülü, Müslümanligi, hosgörüsü, aski, coskusu, dobraligi üstüne basina sinmistir. Nereden mi geliyor Bana kalirsa bazen Refii Cevat Ulunayin Sayili Firtinalarindan, bazen de Seyh Galipin yanindan, kimi zaman uzak dostlara ugrar Yunusa, Mevlanaya...
Ben en cok dilini severim Cemin. Insan tarikatina sevgiyle yaklasan berrak ve muzip dilini; tabii ki Istanbul dilini. Sairdir bence, Kinaliadanin bir kenarinda oturur, denizgillerdendir. Gözleri denize alisik, ufkunun genisligi bundandir belki; ama en cok da Istanbuldan, o cok sesli ve cok renkli Istanbuldan.
Bir yoldur bu yazilar... Cemin icindeki Cekirge arada bir ziplar, ama sonra icindeki Ihtiyarin elinden tutar, bir de Filozof Irfanin. Bunlar Cemin elleri. Yazilarinin birinde Insan cok kelime sarf eder, ama hep kendini anlatir finalde... diyor. Istanbulu anlatiyorsa, kendini anlatmak istedigindendir, kendini adimlar o sokaklarda neticede...
Alaattin Karaca
