Icime attigim kar taneleri kadar kücük seylerin zamanla önünde durulmaz bir ciga dönüsebilecegini ögrendim. Oysa bir dagin zirvesine düsen ufacik kar taneleri gibiydi hepsi... Zamanla yuvarlanip döndüler icimde, büyüdüler ve kocaman bir ciga dönüstüler.
Meger her seyi icine atmak bir felaketmis...
Cünkü icine attiklarinin altinda ezilir, yorulurmus insan.
Sen benim icime attigim her seysin. Cocuklugum, gencligim, alinganligim, pismanligim, umudum... Sen benim hissettiklerimsin... Sen, bir daha hissedemeyecegim tek seysin...
Ne olurdu karsimda dursaydin simdi Simsiki sarilabilseydim boynuna, kokunu icime cekerek aglayabilseydim omzunda... Ne olurdu kücücük bir ihtimal daha olsaydi Keske bunlari sana söyleyebilmenin baska bir yolunu bulabilseydim.
Ne yazik ki bu mümkün degil
Icimden bir ciglik gibi kopup gidiyor hissettiklerim... Umarim duyarsin beni, umarim hissedersin kalbimden gecenleri.
Seni her seyden cok seviyorum.

Ich habe gelernt, dass Dinge, die so klein sind wie die Schneeflocken, im Laufe der Zeit zu einer unaufhaltsamen Lawine werden können. Dennoch waren sie Schneeflocken, die auf einen Berg fallen...