Neden mutlu degiliz
Cünkü ailemiz paramparca olmus, her birimiz baska yönlere dagilmisiz. Ailemizi hatirlamayi unutmusuz. Ama biz onlarla mutlu olacagimizi da unutmusuz.
Akrabalarimiz dagilmis, siginilacak limanlarimiz kalmamis ve denizin ortasinda kaybolmusuz.
Elimizden tutacak bir el aramakta; kendimizi kurtaracagimiz bir liman gözetmekteyiz. Ama hepsi bos. Kanatlarimiz kirilmis.
Cünkü büyüklerimiz, sözde her seyi en iyi bilenlerimiz; bizim kahraman olarak bildiklerimiz yüzünden paramparca oldu yüreklerimiz.
Insan bir ayna gibi paramparca olunca, parcalari toplamak kolay olmuyor. Görüntüler netlesmiyor. Tam göremiyoruz yüzümüzdeki cizgileri.
Sevginin ve merhametin olmadigi ailelerin icinde büyüyünce insan, hayati da tam anlayamiyor. Anlamaya calissa da gecmise takiliyor. Gecmisi bir cirpida silemiyor insan.
Unutmayin ki, mutlu ailenin güler yüzlü cocuklari ancak aile baglarina önem veren ve onlari unutmayan ailelerde yetisir.
