Gözlerimizi kimsenin gelmeyecegini bildigimiz alacakaranlik yola dikmis bekliyoruz. Aksam. Günesin hükmü artik hicbir yerde gecmiyor. Gölgeler uzun ve koyu. Kuytular gitgide daha serin. Acikmis kediler cöp eseliyor karsi arsada. Bulduklarindan mutsuz, cekip gidiyorlar sonra.
Arsa, cocuklugumun arsasina benziyor Top kosturdugumuz, celik comak oynadigimiz, kizlari kizdirip saclarini cektigimiz. Her gün bir baskasina asik oldugumuz...
Cok yasliyiz, diyor sevgilim, vakit cok gec.
Gitmek icin mi, kalmak icin mi
Beklemek icin.
Kadri Öztopcu yeni öykü kitabinda toplumun kiyisindakilerin pesine takiliyor. Belki fazlasiyla aliskin oldugumuz icin görmedigimiz, belki bile isteye görmezden geldigimiz bu insanlarin yasantilarina ve ic dünyalarina bambaska bir derinlik katan hüzünlü, derin hikayeler yer aliyor Kimsenin Bilmedigi Insanlarda.
