Orhan Kahyaoglu 1960 Modern Türk siirinin sorunlari üzerine kaleme aldigi kapsamli calismalariyla da taninan Kahyaoglunun siiri; imge, yapi ve anlam iliskilerine getirdigi özgün yaklasimla kusaginin diger sairlerinden ayrilir. Genelde Ikinci Yeni siirinin karmasik ima kalitiyla ilintilendirilebilecek olan bu siir, zor izlenebilir örgüsüne karsilik siyasal uzanc ve tiniyi dislamaz; ahenk, imge, ironi ve lirizm genis bir mistik cografyanin cangilinda insan gercekliginin el degmemis ücralarina varmak icin yeniden yogrulmustur. Asik, masuk, deli, müptela, eylemci, hasta, fahise, escinsel gibi öteki kimlikler iktidarlarin tahakkümü karsisinda kendi isyanlarini özgürce tanimlamaya yönelir. Necmiye Alpayin ifadesiyle ilk karsilasmada ürkütücü bir harf yigini izlenimi veren, kendine özgü dokusuna perdeleri tek tek aralandikca temas edilebilecek sirli bir hacim.
