It Yangini her günkü hayatimizin alistigimiz sinirlari icinde gezinirken bizi yoldan cikaran kisa carpisma anlarina odaklanan öykülerden olusuyor. Ama yolun disinda büyük maceralar, yepyeni bir hayat yok. Insan dönüp dolasip ayni yere geliyor, bir köpege dönüsse bile kücük hesaplari birakamiyor, ruhu ve bedeni arasindaki catisma sürüyor. Huzur bulmak icin karincalarin sayildigi, varolussal zaferin bir sinekle mücadele arandigi bir dünya bu.

Reyhan Kocyigitin öykülerinde siradan caresizlik anlari insanin algisinda sira disi kirilmalara neden oluyor, anormal normale borcunu ödüyor.

Tanri beni üfürürken icime fazladan hava üflemis olabilirdi. Nedeni neyse ne, özetle olmamisligin olmuslugu vardi üzerimde. Haddini bilmez, küstah uzay boslugundaki bu kücük gezegende, yercekimine esir düserek sikisip kalmis, olmamis bir canliydim iste.

Evet, lanetlendim, Tanrinin gazabina ugradim. Bu durumumu dünyevi hicbir sebep aciklayamaz elbette. Yalakaliklarla dolu o yakarislardan sonar Tanrinin bana, Sana bir deger vererek yeryüzüne gönderdim. Ancak bununla yetinmedin. Verdigimi begenmeyip, baska bicimlere özendin. Senin bu yaptigin nankörlüktür ve cezasini cekeceksin. Dedigini duyar gibi oluyorum. Bedenim bir köpekken, ruhumu hala insan olarak birakmasi, hatta beni genc bir kiza asik etmesi ceza vermekte ne derece usta oldugunu gösteriyor. Üstelik cins bir hayvan degil de, siradan bir sokak köpegi olmak gururumu nasil incitiyor bir bilseniz...