Siddet kimi zaman insanlik disiligimizin en somut bir tezahürü olarak ortaya cikmaktadir. Öyle ki su modern zamanlarda bizzat müsahede ettigimiz haliyle o, insani, kitleleri, nesilleri, beldeleri, kültürleri, medeniyetleri tahrip etmekle kalmayip onlari ortadan kaldirmaya kasteden niyetlerin ana malzem esi olabilmektedir. Kimi zaman bir cocugun tebessüme, sefkat ve merhamete hasret kalisinda ortaya cikarken, bazen bir kadinin sokak ortasinda hirpalanisinda güc bulur. Kimi zaman okulda görürüz onu, sinifta bir olumsuzlugu terbiye etmekle mesguldür. Ekranlarda rastlariz ona, hatta sürekli boy gösterir orada. Aslinda iyi tanidigimizi düsünürüz ama gizliden gizliye yerlesir zihnimizin ve vicdanimizin bir yanina. Zor bir sürectir siddetle mücadele etmek, problem aninda onsuz cözümler üretebilmek ya da son care olarak ona basvurabilmek.
Din ve degerler ise siddetin karsisindadir. Insani ya da ahlaki degerler, fitraten iyi tarafini temsil eder insanoglunun. Yani esref insan olmanin ve böyle kalabilmenin tarafindadirlar. Bahsedilen olgulari ve bunlarin birbiriyle iliskisini kendine konu edinen bu eser, önce siddet olgusunu tezahürleri ve etkileriyle ele almis, daha sonra cocukluk ve genclik dönemleri acisindan din egitimi ve degerler perspektifinden siddet problemini ortaya koymaya calismistir.
